Σάββατο 17 Ιουνίου 2017

Λυπήσου



Λυπήσου αυτόν που αγαπάει
και δεν μπορεί να αγαπηθεί.
Λυπήσου τη μάνα που γεννάει
και ο θάνατος της παίρνει το παιδί.
Λυπήσου το νέο που χαροπαλεύει
με μια ένεση στην σπασμένη φλέβα του, παραληρεί.
Λυπήσου τον άρρωστο που περιμένει
με αγωνία να εγχειριστεί.
Λυπήσου το γέρο
στην απομόνωση όταν ζει.
Λυπήσου τον εαυτό σου, όταν ποτέ
για κανέναν δεν έχει λυπηθεί.
Λυπήσου αυτούς που έφυγαν απ’ την ζωή.
Μα πιο πολύ λυπήσου...
 για αυτούς που μένουν μόνοι
και δεν έχουν κανέναν να τους λυπηθεί.

2 σχόλια:

  1. Όλοι, απ τη δεινή τους θέση,μπορούν να υπερβούν το θνητό εαυτό που λυγίζει στα δύσκολα και να συγχρονιστούν με την αστείρευτη Πηγή Θετικής Ενέργειας που μεταγγίζει στη φλέβα της Ζωής την Ευτυχία του Υπάρχω.

    ♡♡

    Καλωσήρθες στη μαγική γειτονιά της blogόσφαιρας..
    :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η αποτύπωση ενός ποιήματος εκφράζει ακριβώς εκείνη την στιγμή του βιώματος. Όμως η έκφραση του και η χαρά της συνειδητοποίησης σε σπρώχνει στο αμέσως επόμενο σκαλί. Στο μονοπάτι της επόμενης κίνησης που είναι η μετάβαση στην αλλαγή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή