Περίμενες... περίμενες πολύ

Περίμενες… περίμενες πολύ.

Μα καθόσουν αντίθετα από τον άνεμο

και δεν μπόρεσε να σ’ αντιληφθεί.

Και τ’ άρωμα του έρωτα

που κύκλωνε το κορμί σου

δεν μπόρεσε κανείς να το γευτεί.

Η ψυχή σου αδάμαστη αποζητούσε την θαλπωρή

και ήταν η καρδιά σου, έτοιμη ν’ αγαπηθεί.

Περίμενες …. Περίμενες πολύ.

Στη λίμνη σαν βυθίστηκες

λυτρωμό απ’ τα δάκρυα γύρευες … είχες πει.

Και ήταν νυχτιά, στην όχθη που ‘ρθε να σε βρει.

Κοχύλι που τραγούδαγε,

παράπονο που του ‘λεγε, νόμιζε ήσουν εσύ.

«Αγάπη που άργησες να ‘ρθεις»

σου είπε για απάντηση το άλλο πρωί.

Και εσύ που πίστεψες πως ήταν νωρίς, λόγο από το χρόνο γύρεψες…

«Αγάπη, γιατί άργησες να ‘ρθεις»;